In Birgunj
Door: Rikie
Blijf op de hoogte en volg Rikie
29 Juli 2009 | Nepal, Bīrganj
Hallo allemaal,
Sorry, het is echt lang geleden dat ik een nieuw bericht gemaakt heb.
In de eerste 3 weken in Birgunj, heb ik al veel gedaan. Samen met Lalitha, mijn VSO partner uit India, heb ik gewerkt op scholen. Zij is al vanaf januari hier en had al ingang op 3 scholen. Omdat zij het Hindi machtig is, kan zij met de kinderen en leerkrachten communiceren, ik nauwelijks, jammer genoeg. Er wordt een mengsel van Hindi, Nepali en Botsjpurrie gesproken.
De scholen zijn verschillend. MENschool heeft een redelijk, stenen, hoofdgebouw, maar de ECD klassen zitten in een gebouwtje van bamboestokken, opgevuld met leem. Om ramen te maken zijn stukken leem weggelaten. De klassen zijn vrij donker en propvol bankjes, met 4 tot 5 kinderen per bankje. Golfplaten met gaten vormen het dak. Als het regent schikken de kinderen nog een beetje meer naar elkaar om niet nat te worden.Er is een bord, maar er hangt niets aan de muren.Ik had een kartonnen dagenklok gemaakt, opgeleukt met tekeningetjes van bloemetjes en dieren. De juf was erg enthousiast en drukte hem meteen met een grote spijker in de muur. Elke dag zouden ze de dagen oefenen. Na schooltijd kwamen de andere juffen de klok bewonderen. De week er op kwam ik en was hij weg. De regen had hem tot pap veranderd.
Cania school heeft een ECD klas zonder bankjes. De kinderen zitten dus op de grond. Hun meegebrachte schriftje leggen ze op de grond, als ze schrijven. Er zitten kinderen van 3 jaar, maar ook van 10 jaar in de klas. Er is geen wet die zegt wanneer kinderen naar school moeten. Dus komen sommigen pas op school als ze al 10 jaar zijn. De leerkrachten van hun leeftijdsgenootjes willen hen niet in de klas omdat ze nog niets kunnen.
De dag verloopt altijd hetzelfde:.Welkomstversje, namen worden opgenoemd ( in sommige klassen alleen een nummer, de leerkracht weet de meeste namen niet)”yes, miss”. Dan gaat de juf het huiswerk nakijken. 2 kinderen komen bij haar staan. Zij corrigeert hun schriftjes en schrijft vlug nieuwe letters( Nepali script of ABC) op de volgende bladzijde. De rest van de klas doet niks. Kijkt een beetje rond, kletst wat, stoeit soms en dat is het wel zo’n beetje. Dit duurt lang, want bij redelijk weer zitten er 45 kinderen in de groep. Kinderen, die vervelend worden krijgen een tik met een latje. Kinderen in Nederland zouden hier gek worden, en de juf er trouwens ook.
De juf zet het ABC op het bord en iedereen kopieert.Daarna zet ze de cijfers op het bord en iedereen kopieert. Dan komen er iedere keer 6 kinderen voor het bord om de cijfers op te zeggen en de klas zegt het na (chanten). Dat is de taal- en rekenles.
Met nummerkaarten en stenen heb ik activiteiten gedaan om wat meer getalbegrip bij te brengen. Ook heb ik laten zien dat kinderen deze activiteiten zelfstandig kunnen doen.
Omdat er geen ruimte is waar ik deze activiteiten kan doen, gaan we meestal naar buiten. De andere kinderen en de leerkrachten zijn erg nieuwsgierig en komen er belangstellend om heen staan. Ook kan er zomaar een geit de kring binnen komen wandelen en moet je oppassen dat hij de kaartjes niet op eet.
Na anderhalve week vond ik een appartement, op de bovenste verdieping van een groot huis. Het heeft een groot dakterras, wat handig is om te slapen als het binnen niet te harden is want oh….wat is het hier heet. (ongeveer 42 graden)
Na 3 weken Birgunj, kreeg ik een alarmerend telefoontje uit Nederland. Mijn vader was erg ziek en in kritieke toestand. Ik vloog dezelfde dag naar Kathmandu en de volgende dag naar Nederland, maar kwam toch te laat om hem nog levend te zien. Erg verdrietig, maar samen met mijn familie hebben we hem een mooi afscheid kunnen geven. Gelukkig kon ik nog een paar weken thuis zijn. En dan gaat het leven door. Na 2 weken vloog ik weer terug naar Kathmandu en na 4 dagen weer naar Birgunj.
Lalitha is nog op vakantie naar India. Ze komt pas over een week terug. Ik mis haar erg. Morgen ga ik naar een school om te kijken hoe het gaat.Vandaag (zondag) zijn ze weer begonnen na een vakantie van 3 weken.
De regentijd had al begonnen moeten zijn en de rijst al geplant, maar net als in de rest van de wereld, is het klimaat hier verstoord. Het is nog steeds afschuwelijk heet, heter dan normaal. Wat bof ik toch, opvliegers vallen nu niet op.
Af en toe vallen er een paar druppeltjes, maar dat zet geen zoden aan de dijk. De elektriciteit ( en dus ook de fan) valt geregeld uit. De elektriciteit is afhankelijk van water.
Allemaal weer heel veel groetjes,
Rikie
Sorry, het is echt lang geleden dat ik een nieuw bericht gemaakt heb.
In de eerste 3 weken in Birgunj, heb ik al veel gedaan. Samen met Lalitha, mijn VSO partner uit India, heb ik gewerkt op scholen. Zij is al vanaf januari hier en had al ingang op 3 scholen. Omdat zij het Hindi machtig is, kan zij met de kinderen en leerkrachten communiceren, ik nauwelijks, jammer genoeg. Er wordt een mengsel van Hindi, Nepali en Botsjpurrie gesproken.
De scholen zijn verschillend. MENschool heeft een redelijk, stenen, hoofdgebouw, maar de ECD klassen zitten in een gebouwtje van bamboestokken, opgevuld met leem. Om ramen te maken zijn stukken leem weggelaten. De klassen zijn vrij donker en propvol bankjes, met 4 tot 5 kinderen per bankje. Golfplaten met gaten vormen het dak. Als het regent schikken de kinderen nog een beetje meer naar elkaar om niet nat te worden.Er is een bord, maar er hangt niets aan de muren.Ik had een kartonnen dagenklok gemaakt, opgeleukt met tekeningetjes van bloemetjes en dieren. De juf was erg enthousiast en drukte hem meteen met een grote spijker in de muur. Elke dag zouden ze de dagen oefenen. Na schooltijd kwamen de andere juffen de klok bewonderen. De week er op kwam ik en was hij weg. De regen had hem tot pap veranderd.
Cania school heeft een ECD klas zonder bankjes. De kinderen zitten dus op de grond. Hun meegebrachte schriftje leggen ze op de grond, als ze schrijven. Er zitten kinderen van 3 jaar, maar ook van 10 jaar in de klas. Er is geen wet die zegt wanneer kinderen naar school moeten. Dus komen sommigen pas op school als ze al 10 jaar zijn. De leerkrachten van hun leeftijdsgenootjes willen hen niet in de klas omdat ze nog niets kunnen.
De dag verloopt altijd hetzelfde:.Welkomstversje, namen worden opgenoemd ( in sommige klassen alleen een nummer, de leerkracht weet de meeste namen niet)”yes, miss”. Dan gaat de juf het huiswerk nakijken. 2 kinderen komen bij haar staan. Zij corrigeert hun schriftjes en schrijft vlug nieuwe letters( Nepali script of ABC) op de volgende bladzijde. De rest van de klas doet niks. Kijkt een beetje rond, kletst wat, stoeit soms en dat is het wel zo’n beetje. Dit duurt lang, want bij redelijk weer zitten er 45 kinderen in de groep. Kinderen, die vervelend worden krijgen een tik met een latje. Kinderen in Nederland zouden hier gek worden, en de juf er trouwens ook.
De juf zet het ABC op het bord en iedereen kopieert.Daarna zet ze de cijfers op het bord en iedereen kopieert. Dan komen er iedere keer 6 kinderen voor het bord om de cijfers op te zeggen en de klas zegt het na (chanten). Dat is de taal- en rekenles.
Met nummerkaarten en stenen heb ik activiteiten gedaan om wat meer getalbegrip bij te brengen. Ook heb ik laten zien dat kinderen deze activiteiten zelfstandig kunnen doen.
Omdat er geen ruimte is waar ik deze activiteiten kan doen, gaan we meestal naar buiten. De andere kinderen en de leerkrachten zijn erg nieuwsgierig en komen er belangstellend om heen staan. Ook kan er zomaar een geit de kring binnen komen wandelen en moet je oppassen dat hij de kaartjes niet op eet.
Na anderhalve week vond ik een appartement, op de bovenste verdieping van een groot huis. Het heeft een groot dakterras, wat handig is om te slapen als het binnen niet te harden is want oh….wat is het hier heet. (ongeveer 42 graden)
Na 3 weken Birgunj, kreeg ik een alarmerend telefoontje uit Nederland. Mijn vader was erg ziek en in kritieke toestand. Ik vloog dezelfde dag naar Kathmandu en de volgende dag naar Nederland, maar kwam toch te laat om hem nog levend te zien. Erg verdrietig, maar samen met mijn familie hebben we hem een mooi afscheid kunnen geven. Gelukkig kon ik nog een paar weken thuis zijn. En dan gaat het leven door. Na 2 weken vloog ik weer terug naar Kathmandu en na 4 dagen weer naar Birgunj.
Lalitha is nog op vakantie naar India. Ze komt pas over een week terug. Ik mis haar erg. Morgen ga ik naar een school om te kijken hoe het gaat.Vandaag (zondag) zijn ze weer begonnen na een vakantie van 3 weken.
De regentijd had al begonnen moeten zijn en de rijst al geplant, maar net als in de rest van de wereld, is het klimaat hier verstoord. Het is nog steeds afschuwelijk heet, heter dan normaal. Wat bof ik toch, opvliegers vallen nu niet op.
Af en toe vallen er een paar druppeltjes, maar dat zet geen zoden aan de dijk. De elektriciteit ( en dus ook de fan) valt geregeld uit. De elektriciteit is afhankelijk van water.
Allemaal weer heel veel groetjes,
Rikie
-
04 Augustus 2009 - 04:17
Marijke Giesbertz:
Ha Rikie,
Zojuist heb ik je verslag gelezen.
Heel veel sterkte met het overlijden van je vader. Fijn dat je zo vlug terug kon om samen met je familie afscheid van hem te kunnen nemen.
Wat zal het vreemd zijn om nu weer 'gewoon' de draad op te pakken.
Ik ben in Mae Sariang aan de Birmese grens bij mijn vrienden waar ik anderhalf jaar gewerkt heb. Het voelt als thuiskomen. Heel veel groeten, Marijke -
06 Augustus 2009 - 09:43
Karin:
Ach Rikie, wat triest van je vader...
'k was je graag een klapzoen komen geven...(maar die zal ik dan maar even bewaren ;-)
x
Karin -
14 September 2009 - 09:32
Babs Ten Dam:
hoi Rikie het zal voor jou en de familie een hele schok zijn geweest dat je vader is overleden.Ik ben blij dat je toch voor een paar weken naar huis kon .Op zo'n moment ben je toch het liefst bij je eigen familie.Daarna de draad weer oppakken, misschien wel beter.Zo te lezen uit je verslag moet je fantasierijk te werk gaan en steeds weer opnieuw iets uit proberen .Knap hoor! Dikke knuffel van ons -
22 September 2009 - 17:26
Margit:
Namaste Rikie
Ik hoop dat je 27 sept a.s.op de Nepaldag in Zevenaar kunt zijn.
Anders tot heel snel ziens. -
05 Oktober 2009 - 18:47
Ome Cor:
Hoi,
Als je dit verslag leest, komt het mij voor als uit de middeleeuwen.
Dit hebben wij zelfs niet gekend toen we naar de lagere school gingen.
Ik hoop dat je dermate enthousiast blijft dat je nog resultaat ziet van je werk als je verblijf daar erop zit.
heel veel succes en de hartelijke groeten.
Ome Cor (Laren)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
