Villagestay in Chankhu Besi

Villagestay in Chankhu Besi
Vast onderdeel van de inn-country training is het verblijf van een week in een primitief dorpje. Als je een placement hebt in een afgelegen gebied, kom je deze manier van leven tegen.We kwamen aan in het dorp,na een behoorlijk steile wandeling naar beneden, en werden ontvangen in een piepklein schooltje. De familieleden zaten aan de ene kant in de bankjes en wij aan de ander kant. De rest van het dorp verdrong zich voor het raam en in de deuropening. Allemaal waren we wat afwachtend, lachten maar wat naar elkaar.

Ik was toegewezen aan de familie nepal. 2 Jongens van de familie kwamen me ophalen. Met mijn bagage liepen ze voor mij uit. Ze gingen steeds verder naar beneden. Erg ver. Ik bedacht me al, dat ik dat stuk elke dag omhoog moest klimmen naar de Nepali lessen, die vlak bij de school gegeven werden.
Ik werd ontvangen door een klein, tanig vrouwtje dat omringd was door een hele schare kinderen. Die kinderen bleken allemaal daar te horen. 3 kleinkinderen van een dochter, die in Kathmandu woont en moest werken: Sumaatraa, Subaas en Bisal( de kinderen hadden vakantie) een zoon van 14, Hari, een zoon van 16,Ram,Het gezin van de oudste zoon, Krisna: Ambika, zijn vrouw, Amis, zoon van 4 en Anisa van 10 maanden.later kwam daar nog de gescheiden dochter Guma en haar dochtertje Sevestikaa bij.

De communicatie viel niet mee. Mijn Nepali is nog niet goed genoeg om hele gesprekken te voeren. Met handen en voeten, het schrift van de les en de dictionairie kwamen we een heel eind. Maar soms zaten we tegenover elkaar alleen te glimlachen. Ambika prbeerde het meest met me te praten. Als ik niet begreep wat ze bedoelde herhaalde ze het woord elke keer harder.Alsof ik doof was.Later in de week kwam Guma. Zij kon iets meer engels en had wat meer geduld.

Het geraamte van het huis is gemaakt van stevige balken. De muren van takken opgevuld met stenen, klei, leem en koeienpoep.Het dak is metaal golfplaat.Er zit geen glas in de ramen. De slaapkamers hebben wel luiken. Op de zolderverdieping wordt gekookt. Voordeel is dat er geen rook in de slaapkamers komt ( klacht van andere VSOers),nadeel is dat ongedierte nu de kans krijgt de houten balken op te vreten. De hele nacht hoorde ik de houtworm of boktor aan het hout knabbelen. In huizen waar beneden gekookt werd waren de balken zwartgerookt.Op het tafeltje naast mijn bed lag ’s morgens een laagje stof/zaagsel. Gelukkig was er een klamboe om mijn bed heen. Dat gaf bescherming tegen vliegen en muggen en evt ander ongedierte. Ik wist de eerste nacht niet wat er allemaal tussen en in de balken aan het knagen was. Fred,een mede VSOer, had vlooien in zijn bed, die hem de hele nacht uit de slaap hielden.De volgende dag sprayde de familie met insecticide, wat geen effect had. Hij ging naar een andere familie. Vervelend want het ging als een lopend vuurtje door het dorp. Vanuit mijn bed had ik een prachtig uitzicht over de bergen. Mijn slaapkamer was prima. Normaal sliep hier de oudste zoon met zijn gezinnetje. Zij sliepen nu beneden naast de voordeur,op wat kleden.Ik voelde me er wel schuldig door maar was erg blij met de kamer voor mezelf. Eerst was het de bedoeling dat ik de kamer met hen zou delen. Onze Guru( leraar) praattte met hen Afspraak was dat wij een eigen kamer zouden hebben.
Het was fascinerend te zien hoe Aamaa(moeder)kookte. In een hoek van de zolder was de kookhoek. 3 verhoginkjes in de vloer waren de basis om de pan op te zetten ertussen werd vuur gestookt met hout. Er lagen ook wat kolen tussen, die later in een stoof gedaan werden,die als 2e pit diende.Er was een groot krom mes voor het snijwerk. Ze leerden mij hoe het moest. Je zette je voet op het handvat en de groente haal je langs het mes.

Terwijl aamaa kookte kropen de kinderen er tussendoor of speelden op een ander gedeelte van de zolder. Om te spelen was er 1 beer. Verder speelden ze met maiskolven, bladeren van de mais, een plastic zak , die ze aan stukjes scheurden. Ruim een uur speelden ze heel lief met wat ze maar konden vinden. Er is wel een erg groot verschil met de kinderkamers van ons met de grote hoeveelheden speelgoed en kleren. Deze kinderen hebben 1 stel kleren voor als ze het dorp uitgaan. Verder lopen ze in oude, vaak kapotte kleren rond.
Anisa van 10 maanden zit tijdens het koken bij haar oma en sabbelt op tomaatjes, een stukje ui of krijgt wat rijst in haar mond gestopt. Het meeste laat ze weer vallen. Ze kruipt er gewoon overheen en plast er ook nog eens bij. Baby’s hebben geen luiers, krijgen gewoon een droge broek. De natte wordt te drogen gelegd.
Als het eten klaar is wordt de tafel(een plastic tuintafel, erg luxe hoorde ik later)schoongeveegd. Het is de bedoeling dat ik aan tafel ga zitten met Hari. De rest eet op de grond want er zijn maar 2 stoelen.De DaalBaath was verrukkelijk. De rijst smaakte lekker en de tarkarie ( groente en aardappelmengsel) en achaar (tomaten,uien en veel knoflook)waren ook erg lekker. Ik kreeg ook nog een kom Buffaloomelk. Die was erg romig en smakelijk.Ondanks het klimmen elke dag en de hitte ben ik aangekomen. De familie was erg arm maar eten was er genoeg. Ze hadden zelf land en wat fruitbomen en 2 koeien, een enorme buffel en een aantal geiten.
Arm waren ze omdat de vader 2 jaar geleden overleden is. Hij had een zware operatie en heeft het niet overleefd. De kosten waren hoog en ze missen nu zijn inkomen. Hary en Ram hebben de lagere school doorlopen maar kunnen nu niet meer naar school omdat ze er geen geld voor hebben. Hary las elke dag in mijn dictionairy om Engels te leren. Ik heb er voor hem een gekocht als afscheidscadeau. Toen Amis van 4 ziek was hadden ze geen geld voor de dokter. Het zou 50 roepia kosten ( 50 cent) Ik heb ze 100 gegeven zodat er ook nog medicijnen gekocht konden worden.De vader kleedde hem aan en liep met hem de berg op naar het ziekenhuis. 2 dagen later was hij weer beter.Wat kun je veel doen met 1 euro, hier!
Weduwe zijn in Nepal is een ramp. Een van onze leraressen is ook weduwe. Er is geen uitkering. Mensen zien het als “bad luck” als dit je overkomt en zijn bang dat het hen ook zal beïnvloeden en houden zo veel mogelijk afstand. Je mag geen rode kleding meer dragen en geen rode poeder op je voorhoofd( teken dat een vrouw getrouwd is) Je mag geen gekleurde armbanden dragen. Een gouden mag wel maar niet meer dan 1. meerdere armbanden tinkelen, wat een vrolijk geluid is en dat mag niet. Hertrouwen is er niet bij want wie wil een vrouw, die ongeluk brengt?

De familie was erg goed voor mij . Ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk is om een hele week een vreemde(voor hen echt vreemd) in huis te hebben die kijkt hoe je alles doet. Vooral de Afrikaners van onze groep hadden veel bekijks met hun huidskleur. Ze moesten lachen als ze Christina, die ook nog eens erg dik is, zagen. Wel erg sneu voor haar, maar ze trekt zich er niet veel van aan.
De wc was een hokje in de tuin. Geen wc-papier, je moest je billen wassen met water dat er in een emmer stond. Ik had wel papier meegenomen, maar je mocht het niet in de wc( Frans gat in de grond) gooien. Het zou de afvoerpijp verstoppen. Dus ook een plastic zakje mee naar de wc. De afvoerpijp kwam overigens gewoon wat verder uit in de tuin. Goede, gratis mest, nietwaar?
Jullie zien dat het een groot avontuur was. Niet altijd makkelijk maar wel verschrikkelijk interessant. Voor we weggingen hebben we onze families verwend met cadeau’s. Speelgoed voor de kinderen, een sari voor aamaa,een sawl voor Guma en Ambika en natuurlijk de begeerde dictionairy. Voor ik wegging hebben de grote meiden mij eerst mooi gemaakt. Knalroze lippenstift. Rood poeder in mijn haren. Ik kon ze weerhouden van zwart om mijn ogen. Ik moest de hele berg nog opklimmen en zou vreselijk zweten. Alles zou doorlopen. Bij het afscheid kreeg wat bloemetjes en de hele familie plakte wat rood poeder op mijn voorhoofd, teken om mij een goede reis te wensen. Ook de buren kwamen en deden er allemaal wat poeder bij. Gevolg was dat het een enorm plakkaat werd. De halve familie begeleidde mij op mijn tocht naar boven, waar we bij elkaar zouden komen en we dooreen bus opgehaald zouden worden. Ik kon dus niet stiekem mijn voorhoofd schoon maken. Groot was de hilariteit toen ik boven kwam bij de anderen. Door het zweten was het ook nog eens uitgelopen. Fred rolde op de grond van het lachen. Iedereen wilde met mij op de foto. Ik vroeg de jongens van “mijn family”of ze niet naar huis moesten want we moesten nog een uur op de bus wachten. Maar nee, ze wilden mij perse uitzwaaien. In de bus kon ik me pas schoonmaken.
Terug in de pacific Guesthouse kreeg ik een mooie kamer, met balkon en…een linnenkast. Wat was de warme douche heerlijk!!!!. Later een pizza gegeten. Wat kun je dan van eenvoudige dingen genieten!!!!
Vanmorgen met Anne naar de binnenstad van Kathmandu geweest en echte cappuccino met echte chocoladecake gegeten. Zo heb ik toch de verjaardag van Lize en Kees gevierd.
Jullie zien dat ik avonturen genoeg beleef. Ik heb nog lang niet alles opgeschreven. Ik ga nu proberen om alles te verzenden. Heel veel liefs en groetjes uit Kathmandu.
Rikie